Symbol Orientu, miskant (Chinese/Japanese Silver Grass, Susuki Grass), to przepiękna, chyba najpopularniejsza wieloletnia trawa należąca do rodziny wiechlinowatych. Rodzaj Miscanthus obejmuje około 20 ciepłolubnych gatunków, których naturalnym siedliskiem są tereny nizinne i górzyste we wschodniej i południowo-wschodniej Azji (Chiny, Japonia, Korea, Tajwan). Do najpopularniejszych uprawianych gatunków należą:

miskant chiński (Miscanthus sinensis) – pierwotnego gatunku nie uprawia się, jednakże hodowcy stworzyli mnóstwo odmian różniących się wzrostem, pokrojem, kolorem kwiatostanów, kolorem ulistnienia (zwłaszcza jesiennego) i porą kwitnienia (opisom odmian poświęcę oddzielny rozdział). Gatunek ten tworzy kępy, w zależności od odmiany, osiągające od 1.20 m do około 3 m, z których od sierpnia do października wyrastają wyprostowane łodygi z pięknymi pióropuszami na ich szczycie. Kolor kwiatostanów, początkowo przybiera odcień czerwieni bądź różu, by potem w trakcie przekwitania zmienić barwę na srebrzystobiałą. Niemniej jednak spotkać można odmiany jedynie o białym zabarwieniu kwiatostanów, np. odmiana Silberfeder. Większość odmian miskanta chińskiego wysiewa się jeśli ma ku temu sprzyjające warunki. W naszym klimacie jednak to samosiewu nie dochodzi. Ciekawostką jest, że łodygi tej rośliny służyły dawniej w Japonii za główny budulec okrycia dachowego.

*Condensatus – ta botaniczna odmiana występuje częściej na terenach przybrzeżnych Japonii. W porównianiu z miskantem chińskim, condensatus jest wyższy, bardziej kępiasty i ma szerszy liść. Kwitnie późnym latem. Kwiatostan czerwony z miedzianymi końcówkami. Odmiany:

• *Cabaret – ten miskant dorasta do 2.7 m wysokości, liść szeroki, paskowany, biały w środku z zielonymi obrzeżami. Kwiatostan miedzianoróżowy, pojawia się późnym latem, lecz w naszym klimacie rzadziej zakwita.
• *Cosmopolitan – odwrotność Cabareta, liść paskowany, jednakże jego środek jest zielony, a brzegi białe. Kwiatostan miedzianoczerwony. Ta odmiana osiąga nawet do 3 m wysokości.
• *Cosmo Revert – tej nazwy używa się do zielonolistnych, odbarwionych odmian Cabaret i Cosmopolitan.

*Purpurascens – według najnowszych ujęć taksonomicznych, purpurascens jest podgatunkiem miskanta chińskiego, choć znacznie się od niego różni. Purpurascens tworzy kępy szarozielonych liści, przebarwiających się na czerwono pod jesień. Dorasta do 150 cm wysokości. Kwiatostany mają różowawe zabarwienie, lecz szybko stają się srebrzystobiałe. Podgatunek jest bardziej wrażliwy na suszę niż odmiana chińska.

miskant cukrowy (Miscanthus sacchariflorus) – dorasta do 2.4 m wysokości, kwiatostany srebrzyste, naturalnie rośnie na mokrych terenach w Japonii, Koreii. Rozrasta się bardzo silnie poprzez rozłogi, a więc nie tworzy kęp jak miskant chiński, lecz wędruje po ogrodzie. Odmiany:

• *Gotemba – liść podłużnie poprzecinany żółtymi i zielonymi paskami, odmiana ekspansywna, podobna nigdy nie kwitła.

miskant olbrzymi (Miscanthus x giganteus) – to krzyżówka pomiędzy M. sacchariflorus a M. sinensis. Tworzy olbrzymie kępy szerokich, ciemnozielonych liści dorastających do 3-4 m wysokości. Kwitnie w październiku lub wcale, jeśli jesień jest zbyt zimna. Kwiatostany początkowo różowawe, lecz szybko stają się srebrzystobiałe. Wadą tego gatunku jest to, że późnym latem dolna część ulistnienia zamiera, ujmując kępie nieco uroku. Gatunek nie wytwarza płodnych nasion. Wykorzystywany do produkcji biopaliwa. Odmiany:

• *Jubilar – liście podłużnie paskowane, kremowo-zielone.
• *Gild Edge – liście podłużnie paskowane, złotożółto-zielone.
• * Lottum – liść zielony z żółtymi, podłużnymi, przerywanymi plamami.

– miskant kwiecisty (Miscanthus floridulus) – błędnie pojmowany jako M. x giganteus. M. floridulus i M. x giganteus to dwa odrębne gatunki. Jest tak naprawdę rzadko uprawiany. Tworzy kępy szerokich, zielonych liści dorastające wraz z kwiatostanami do okołu 250 cm wysokości. Kwiatostan różni się od kwiatostanu M.sinensis. W przypadku chińskiej odmiany na szczycie łodygi pojawia się puszysty, z reguły opadający kwiatostan. W przypadku miskanta kwiecistego oś łodygi przechodzi przez środek całego kwiatostanu, czyniąc go bardziej wyprostowanym i mniej zwisającym. Gatunek ten nie jest w pełni mrozoodporny. Odmiany:

• *Karl Foerster – powinien odznaczać się większą mrozoodpornością.

Do mniej znanych gatunków należą:

Miscanthus nepalensis – tworzy kępy zielonych liści, ponad którymi wysoko pojawiają się początkowo kremowe, później kremowożółte zwisające kwiatostany. Gatunek dorasta do 180 cm wysokości. Podczas mroźniejszych zim, wymaga okrycia.

Miscanthus oligostachyus – dorasta do 120 cm wysokości, posiada krótsze i szersze liście na których nie ma tak wyraźnie zaznaczonego środkowego, białego nerwu jak u M. sinensis. Kwitnie od lipca do późnej jesieni. Kwiatostan delikatny, mało puszysty, początkowo różowosrebrny, potem srebrzystobiały. Toleruje większy półcień. Odmiany:

• *Nanus Variegatus – tworzy kępy kremowo paskowanych liści, które z kwiatostanami osiągają 60-70 cm wysokości.

Miscanthus transmorrisonensis – pochodzi z Tajwanu, tworzy zimozielone kępy (strefa 6) wąskich, lśniących liści, dorastające do 90 cm wysokości. Srebrzyste kwiatostany osadzone na długich, wygiętych łodygach, zaczynają pojawiać się końcem lipca.

W zależności od odmiany, tworzą kępy zielonych lub paskowanych, szerokich lub wąskich, długich i ostrych na brzegach liści. Liście te są charakterystycznie, łukowato wygięte, przypominając fontannę. Z tak pięknie uformowanej kępy, wyrastają różnej wysokości łodygi kwiatostanowe, które mogą wysoko nad nią górować, bądź wręcz przeciwnie, być w niech schowane. Na ich szczycie widnieją kiści kwiatowe, które w zależności od odmiany przybierają różne odcienie różu, czerwieni, złota lub bieli.

Miskanty preferują stanowiska słoneczne lub ewentualnie półcieniste. Podłoże pod ich uprawę powinno być wilgotne (ale nie podmokłe; M. giganteus i M. sacchariflorus preferują większą wilgoć) i przepuszczalne. Nie są bardzo wymagające, dlatego zadowolą się przeciętną glebą ogrodową. Należy pamiętać, aby nie nawozić ich zbyt obficie, co mogłoby przyczynić się do wybujałego wzrostu i skąszego kwitnienia.

Miskant to ciepłolubna trawa, co oznacza, że odbijają dość późno po zimie, ponieważ czekają kiedy temperatura podłoża i powietrza nieco się ociepli.

Miskanty nie wymagają dużej opieki, do zabiegów pielęgnacyjnych należy jedynie zaliczyć:

• ścinanie zeschniętego ulistnienia wiosną (można też jesienią, ale szkoda pozbawić swój ogród ozdoby zimą),
• odmładzanie starszych egzemplarzy, poprzez podział kępy najlepiej wiosną (jeśli widzimy, że środek kępy jest pusty i kwitnienie słabsze, to znaczy, że najwyższy czas na podział),
• ściółkowanie, zapobiegające wyparowywaniu wody z podłoża,
• nie musimy obawiać się o samosiew, ponieważ w naszym klimacie, który jest dużo chłodniejszy, ich nasiona nie zdążą dojrzeć.

Do chorób atakujących miskanty należą:

• plamistości liści (Fusarium spp., Helminthosporium, Drechslera) – na liściach początkowo widoczne małe, owalne, czerwono-brązowe plamki, które później zlewają się w całość, blaszki liściowe zasychają.
• rdza (Puccinnia spp.)

Do chorób wirusowych należy:

• wirus karłowatości jęczmienia (Barley yellow dwarf virus) – na starszych liściach widoczne czerwonopurpurowe przebarwienia, choroba odnotowana na M. x giganteus.

Miskant jest rzadko atakowany przez szkodniki. Niemniej jednak M. x giganteus może być atakowany przez mszyce, larwy muchówek i łokasia garbatka – chrząszcz.