Ostnica to przepiękna i delikatna trawa naturalnie występująca głównie w Europie, Azji, Północnej i Południowej Ameryce. Jakiś czas temu do jednego rodzaju Stipa należało paręset gatunków, ale nowa klasyfikacja wyodrębniła siedem nowych rodzai, którym przyporządkowała istniejące gatunki. Poniższy schemat przedstawia aktualny podział STIPA:

W naszej rodzimej florze naturalnie występują cztery niezwykłe gatunki ostnic:

ostnica Jana (Stipa pennata subsp. joannis) – dorasta do 1m wysokości, posiada skręcone ości (kwiatostany) o długości 25-35 cm, kwitnie maj/czerwiec.

ostnica piaskowa (Stipa pennata subsp. sabulosa) – dorasta do 90 cm, posiada atrakcyjne orzęsione, ości o długości 25-30 cm, kwitnie maj/czerwiec, podobna do ostnicy Jana.

ostnica powabna (Stipa pulcherrima) – dorasta do 1 m wysokości, posiada atrakcyjne, orzęsione ości o długości 30 cm, kwitnie maj/czerwiec/lipiec

ostnica włosowata (Stipa capillata) – dorasta do 1 m wysokości, posiada poskręcane, całkiem sztywne, nieporośnięte włoskami ości o długości 10-15 cm, kwitnie czerwiec/lipiec sierpień.

Niestety, gatunki rodzime ostnic nie są spotykane u nas w ogrodach, a zamiast nich popularnością cieszy się:

ostnica cieniutka (Nasella tenuissima, syn. Pony Tail, Angel’s Hair) – zimozielona lub półzimozielona w zależności od klimatu, tworzy kępki, które wraz z kwiatostanami osiągają 60 cm wysokości. Liście zielone, cieniutkie, delikatne i włosowate wyginają się wdzięcznie na boki pod naporem kwiatostanów. Ości początkowo zielonkawe, bardzo szybko przebarwiają się na beżowo. Nie toleruje mokrych gleb. Stanowisko słoneczne. Wymaga drenażu, zwłaszcza w zimie. Krótkowieczna. Wysiewa się. W czasie gorącego lata „zapada w sen”. Odmiany:

ostnica trzcinowata (Achnatherum calamagrostis) – półzimozielona lub zanikająca w zależności klimatu, tworzy kępki zielonych liści, które wraz z kwiatostanami osiągają 90 cm wysokości. Kwiatostany srebrzystozielone (podobne do kwiatostanów trzcinnika), w sierpniu przebarwiają się na brunatno. Wymaga gleb przepuszczalnych i słonecznego stanowiska. Odmiany:

• * Lemperg – bardziej zwarta.
• * Zukunftsmusik – zniesie bardziej wilgotne stanowiska.

Do innych pięknych gatunków ostnic zaliczyć można:/

ostnicę olbrzymią (Stipa gigantea) – przepiękna, tworzy kępę szarozielonych, zimozielonych lub półzimozielonych liści dorastających do 60 cm wysokości. Złotawe kwiatostany rozpostarte nad kępą tworzą niezwykły wachlarz. Dorastają do 2.4 m. Nie znosi zbyt mokrej gleby, zwłaszcza w zimie. Stanowisko słoneczne. Odmiany:

• *Gold Fontane – większe, złote kwiatostany.

Anamanthele lessoniana (syn. Stipa arundinacea) – tworzy kępy zimozielonych lub zamierających na zimę, początkowo ciemnozielonych, przewieszających się liści dorastających do 1 m wysokości. Pod jesień ulistnienie nabiera odcieni czerwieni, żółci i pomarańczu. Kwiatostany fioletowozielone, delikatne. Preferuje stanowiska słoneczne lub półcieniste. Wymaga drenażu, zwłaszcza w zimie.

Ostnice to zimnolubne trawy, co oznacza, że nie lubią gorącego lata i dużej wilgotności (normalne jest więc, że podczas upałów częściowo zamierają). Wszystkie tworzą kępy mniej lub bardziej zielonych, delikatnych i włosowatych, fontannowo wygiętych liści, które są zimozielone, półzimozielone lub całkiem zamierają na zimę (w zależności od klimatu). Wysokość kęp różni się w zależności od gatunku. Wszystkie posiadają niezwykle piękne i subtelne kwiatostany, które mogą być pierzaste lub o długich ościach, zielonkawe lub różowawe, nabierające beżowej lub złotej barwy bliżej jesieni. Kwitną od maja do sierpnia.

Ostnice preferują słoneczne stanowiska z przepuszczalną, średnio żyzną i umiarkowanie wilgotną lub suchą glebą. Nie tolerują mokrych, ciężkich podłoży, dlatego ważne jest aby zapewnić im odpowiedni drenaż, zwłaszcza podczas zimy i wiosennych roztopów.

Do zabiegów pielęgnacyjnych należy:

• ściółkowanie, zapobiegające wyparowywaniu wody z podłoża,
• ostnice wysiewają się, dlatego jeśli chcemy pozbyć się nieproszonych gości należałoby ścinać przekwitnięte kwiatostany, lecz właśnie te mają najwięcej uroku i wdzięku, kołysząc się subtelnie na wietrze. Niemniej jednak, samosiew jest z reguły do opanowania, grzechem byłoby więc pozbywać się tak pięknej ozdoby, jakim są czarujące, zmierzwione ości ostnic zbyt wcześnie. Poczekajmy więc z cięciem do późnej jesieni lub wczesnej wiosny. Może się jednak okazać, że ulistnienie naszej ostnicy ładnie przetrwało zimę, wtedy wystarczy wyczesać ją pozbywając się części obumarłych liści i zeschniętych kwiatostanów.
• odmładzanie kęp, poprzez podział bryły korzeniowej wczesną wiosną.

Ostnice są, z reguły, odporne na choroby i szkodniki.